Sanırım diğer herkes gibi benim de en büyük problemim, diktiğim kıyafetlerin provasını yapamamaktı. Özenle diktiğim kıyafetleri giyip aynanın karşısına geçerek kıyıdan köşeden arka kısımların duruşunu görmeye çalışırdım. Ne komik hallere düştüğümü tahmin edersiniz.
Bazen de çocuklara sorardım:
- Oğlum sence bu elbisenin arkası düzgün duruyor mu?
- (legodan zorla kafasını kaldırıp kısa bir bakıştan sonra) Duruyor, duruyor.
- Kızım bir de sen bakar mısın, yamukluk var mı?
- Yamukluk yok sanki ama çizgiler olmayaymış iyiymiş. (penslerden bahsediyor)
Bir dönem kendi ölçülerime yakın arkadaşlarımın üstünde denedim. Taşınınca o da uzun sürmedi. Bir prova mankeni almak da seçeneklerden biriydi ama evde yer kaplamasını istemiyordum. Evde zaten yer kaplayan biri olarak kocam aklıma geldi. Evet, aramızda kalsın kocamı kıyafetimi denemeye zorlamışlığım bile var. Başaramadım tabii ki.
Giysilerin nasıl duruduğunu tam olarak görememek artık iyice can sıkıcı bir hal almaya başlamıştı ki yardımıma çocukların yapılandırma oyuncakları yetişti. Knex parçalarını alıp hemen plan yaptım. Hangi parçaları kullanmam gerekiyor, parçaları nasıl birleştirirsem daha sağlam olur? Tasarım aşaması bittikten sonra, yapım aşamasına geçtik. Çocuklarımla birlikte bir saate yakın bir zamanda bitirdik. Knex parçaları sert olduğu için esneme olmuyor; rahatlıkla büyük şeyler yapılabiliyor. İskeleti bitirdikten sonra sadece gövde kısmına, peluş kumaştan kılıf yaptım. İskeletin üstüne giydirerek içini tam olarak kendi ölçülerimde doldurdum. Omuz kısımlarındaki eğimi verip yine kendi boyun ölçümde boyun yaptım. Mankenimiz için isim düşünürken küçük kızım hemen "Misafinaz" deyiverdi. Adı Misafinaz oldu.
Şimdi benimle aynı ölçülerde, boyu boyuma uygun bir prova mankenim var.